Budowle i przestrzenie o wyraźnie symbolicznym charakterze powstają powoli, nadają miastu stabilność, są punktami odniesienia. Chroni się je z pieczołowitością, a jeżeli w jakiejś zawierusze dziejowej zostaną zburzone, z wielką ofiarnością i jak tylko możliwe szybko są odbudowywane. Trwają wieki. Należą do skarbca kultury miasta, regionu, narodu, państwa. Stanowią o ich tożsamości i odrębności. Są punktami odniesienia w poruszaniu się po mieście i pomagają rozumieć los jego mieszkańców. Stanowią treść międzyosobowej i międzygrupowej komunikacji w ramach żyjącego pokolenia i między pokoleniami. To właśnie one decydują o charakterze miasta, regionu, narodu, o ich specyfice […].

Szczególnie symboliczną architekturą i przestrzenią w mieście są świątynie, kaplice, cmentarze, przyuliczne kaplice i krzyże. Wyróżnia je spośród innych budowli i przestrzeni symbolicznych to, że należą do sacrum, są wyłączone z jakichkolwiek form użyteczności, dają wiele do myślenia tym, którzy na nie patrzą lub do nich wchodzą. Są symbolem czegoś ważnego i świętego, trwałego i niezniszczalnego. […]

Czytelnik otrzymuje bardzo bogaty materiał do refleksji na temat sacrum w dzisiejszym mieście. Zawarte w nim opracowania pobudzają do myślenia nad tym, co dla oczu niewidzialne.

Z Posłowia o. prof. Leona Dyczewskiego